محمدعلی سلیمانی/ فیلم سینمایی قسم را می توان فصلی جدید در تولیدات سینمایی کشور در مواجهه با حدود الهی قلمداد نمود؛ فیلمی که بر محور ضدیت با قصاص، سعی می کند تا بر یکی دیگر از احکام الهی تاخته و به احکام قَسامه به عنوان یکی دیگر از احکام شریعت اسلام هجمه نماید و در […]

محمدعلی سلیمانی/ فیلم سینمایی قسم را می توان فصلی جدید در تولیدات سینمایی کشور در مواجهه با حدود الهی قلمداد نمود؛ فیلمی که بر محور ضدیت با قصاص، سعی می کند تا بر یکی دیگر از احکام الهی تاخته و به احکام قَسامه به عنوان یکی دیگر از احکام شریعت اسلام هجمه نماید و در این میان جالب آن است که این هجمه با بودجه منتسب به نهادی ارزشی و تهیه کنندگی فرد موجهی همچون جلیل شعبانی ساخته و در بخش سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر قرار گرفته است. پس اگر چه  در موعد اتمام این فیلم سینمایی، سازمان اوج از سرمایه گذاری بر روی چنین اثری کنار کشیده؛ اما همچنان این سوال مطرح است که این نهاد اساسا چرا آمد که بخواهد برود!؟



فیلم سینمایی قسم، داستان زنی است که خواهرش به قتل رسیده و اکنون تصمیم دارد مبتنی بر احکام قَسامه در اسلام و با گرفتن قسم پنجاه نفر از اهالی فامیل و تشکیل مراسم قَسامه، شوهر خواهر خود را محکوم به قصاص کند و ثابت نماید که بهمن خواهر او را به قتل رسانده و … اما در مسیر گرگان به مشهد اتفاقاتی می افتد که ماجرا را به سمت دیگری می کشاند و این همه در حالی است که یکی از سخت ترین چالش های فیلم های جاده ای حفظ ریتم در داستان و کارگردانی و صد البته تدوین است که با میزانسن ها و دکوپاژ های کارگردان و همچنین دیالوگ های هوشمندانه اتفاق می افتد و محسن تنابنده نیز به خوبی از عهده آن برآمده و توانسته ریتم فیلم را تا دقایق پایانی آن حفظ کند.


فیلم سینمایی قسم سوای نظر از محتوی ضد دینی خود، اثری است که به خوبی بلوغ فنی و هنری محسن تنابنده را به نمایش گذاشته و نشان می دهد که چگونه یک سینماگر می تواند یک داستان جاده ای خسته کننده را این چنین از برای مخاطب سینمایی خود قابل تماشا سازد؛ اثری که علاوه بر تصویربرداری مناسب، محصول بازی بازیگران داخل اتوبوس است که به شدت واقع گرا درآمده و تنابنده انتخاب های درستی را برای نقش های مختلف داشته است؛ از جمله حسن پور شیرازی برای نقش راننده اتوبوس و همچنین سعید آقاخانی برای نقش خسرو که به خوبی از پس ایفای نقش خود برآمده اند. البته در پرتو این امور فنی و کیفیت سینمایی اثر، نباید فراموش کرد که تنابنده در هجو دین و تمسخر احکام الهی بر موارد حقوقی و نظریه قضاتی اشاره نموده که بعضا خود را مقدم بر قوانین می دارند و از این جهت است می توان چنین ادعا نمود که انگاره و رویه زشت سبقت نظر قاضی بر اراده قانون در فکر این کارگردان طنز هم رسوخ کرده!!